Μια νέα ζωή

Χώρισα πρίν από 30 μέρες.
Πριν πάρω αυτή την απόφαση, ζούσα σε ένα μεγάλο σπίτι στα βόρεια προάστια, ήμουν "βολεμένος", είχα αρκετά λεφτά για να φροντίζω την οικογένεια μου, έπαιζα καθημερινά με την κορούλα μου και έκανα ότι περνούσε από τα χέρια και το μυαλό μου για να είμαι καλός μπαμπάς και καλός σύζυγος.
Δυστυχώς όμως, από την γέννηση κιόλας της κόρης μας πριν από 5 χρόνια, τα πράγματα αντί να γίνονται καλύτερα άρχισαν να χειροτερεύουν.
Εγωισμοί, υπερβολές, υπερπροστασία και νεύρα ήταν οι εικόνες που φέρνω στο μυαλό μου όταν σκέφτομαι του πρώτους 12 μήνες της ζωής του παιδιού μου.

Προσπαθούσα να είμαι η ήρεμη δύναμη, το ψύχραιμο μυαλό που αντιμετώπιζε τα πράγματα με μια άλλη οπτική, με άλλες ευαισθησίες αλλά τελικά το μόνο που έμενε στο τέλος κάθε προσπάθειας ήταν μια πικρή γεύση. Ακόμη και τώρα νιώθω ότι έχασα τελείως τα πρώτα βήματα της κόρης μου σε τούτο τον κόσμο...
τα έχασα για μαλακίες.

Έπρεπε να πάρει την ευλογία του παπά για να νιώσει το χάδι του ανοιξιάτικου απογεύματος στον κήπο το νεογέννητο μωρό μου, έπρεπε να φορούν μάσκες φίλοι και συγγενείς που ερχόντουσαν να δουν το κοριτσάκι μας και να χαρούν και αυτοί με την χαρά μας. Έπρεπε να το κρατάμε συνεχώς αγκαλιά μετά το τάισμα γιατί είχε “παλινδρόμηση” επειδή έφτυνε το παραπανήσιο γάλα! Και έπρεπε να μην ακουμπάει τίποτα, να μην βάζει τίποτα στο στόμα της, μα μην μυρίσει καυσαέριο, να μην καπνίζει κανείς μπροστά της...στον κήπο, αλλά φαντάζομαι πως και άλλοι γονείς κάνουν τέτοιες υπερβολές...και χάνουν τις ομορφότερες στιγμές της ζωής τους.
Έλεγα πως φταίνε οι ορμόνες, φταίει το άγχος του ερχομού του παιδιού, έφταιγαν διάφορα πράγματα εκτός από την μαλακία στον εγκέφαλο που μας έδερνε! και βάζω «μας» γιατί θα πει κανείς αν πω «την έδερνε», ότι «και συ τι έκανες ρε μεγάλε και κατηγορείς την κοπέλα;», έκανα αυτό που νόμιζα ότι θα βοηθούσε την μάνα, συμπαραστεκόμουνα, βοηθούσα, πρόσφερα μια εναλλακτική άποψη και προσπαθούσα να τονίζω τα θετικά στην όλη κατάσταση...τζίφος όμως.

Βλέπεις, η σχέση του μπαμπά με τα παιδία του είναι επίκτητη, δεν είσαι μάνα, δεν έχεις μητρικό ένστικτο...εν’ ολίγης κανείς - και ειδικότερα η μάνα - δεν σε ακούει και δεν εμπιστεύεται τις δικές σου απόψεις, κανείς δεν ενστερνίζεται την δική σου οπτική στη φροντίδα και το μεγάλωμα του παιδιού γιατί δεν έχεις αυτό το Τατς, αυτό το μαγικό φίλτρο... τουλάχιστον έτσι πιστεύεται και είναι γενικότερα αποδεκτό στην κοινωνία μας.
Όπως και να ‘χει, από τότε ξεκινάει και η γενικότερη απαξίωση μου ως άτομο, με άσχημα λόγια, με εξευτελισμό και με συνεχή ψυχολογική βία, «είσαι άχρηστος, δεν ξέρεις τίποτα, είσαι άσχετος, είσαι γελοίος, είσαι μαλάκας» κλπ., βέβαια στην αρχή το είχα πιστέψει ότι ήμουν όλα αυτά γιατί έλεγα, αφού μου τα λέει η γυναίκα μου που με αγαπάει...και μου τα λέει και τόσο συχνά μάλλον έτσι θα είναι.
Όμως όλη αυτή η απαξίωση δεν ταιριάζει σε κάποιον που και πάνες άλλαζε, και το βράδυ σηκωνόταν, και μπάνιο το παιδί έκανε, και 600 βήματα πάνω κάτω με το παιδί στην αγκαλιά του για να κοιμηθεί το παιδί που “είχε παλινδρόμηση” έκανε, και στη δουλειά πήγαινε, και στο σούπερ μάρκετ αυτός πήγαινε, και για τους λογαριασμούς αυτός στηνόταν στις ουρές, και δουλειές στο σπίτι έκανε και θυμόταν να φέρει και κάνα λουλουδάκι στη γυναίκα του, και, και, και....
Πολλές φορές από τότε αναρωτήθηκα τι άλλο θα μπορούσα να είχα κάνει τότε για να είναι καλύτερα τα πράγματα και να μην με λέει η γυναίκα μου άχρηστο.

Τα επόμενα χρόνια πέρασαν περίπου με τον ίδιο τρόπο, τέλειωσαν και οι δικαιολογίες περί ορμονών, ήμασταν πια όχι άπειροι γονείς, παρόλα αυτά η απαξίωση συνεχίστηκε.
Πέραν μερικών αναλαμπών ευτυχίας, που μάλλον πήγαζε από την αγάπη μας για το παιδί, η σχέση μας κλονίστηκε ανεπανόρθωτα, σε πολλές συζητήσεις που κάναμε με την γυναίκα μου, ένιωθα την ανάγκη να κρούσω τον κώδωνα του κινδύνου και έλεγα, «αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση θα αναγκαστούμε εκ τον πραγμάτων να χωρίσουμε» ή της έλεγα «αν χαθεί το ζευγάρι ο γάμος μας δεν θα έχει αξία, μόνο στα χαρτιά...», η συνήθης απάντηση της ήταν «να φύγεις απ’ το σπίτι μου» ή «να βγάλουμε διαζύγιο, να πάρεις τον δικηγόρο σου», πραγματικά δεν θυμάμαι ποτέ να άκουσα κάτι του τύπου «ναι ρε μωρό μου έχεις δίκιο, το ίδιο νιώθω κι εγώ, κάτι πρέπει να κάνουμε για να γίνουμε ξανά ζευγάρι».

Τον τελευταίο χρόνο πριν πάρω την απόφαση να χωρίσω τα πράγματα γίνανε ακόμη χειρότερα, προσπάθησα να αλλάξω το κλίμα άλλα χωρίς τύχη, δεν μπορώ να μπω σε πολλές λεπτομέρειες αλλά συνεχίστηκε η απαξίωση στο άτομο μου και πήρε και προαγωγή, έγινε απαξίωση του πατέρα.
Μπροστά στο παιδί μου, ο άσχημος τρόπος, τα άσχημα λόγια, οι βλοσυρές ματιές και πολλά ακόμα, ήταν αυτό που έβλεπε άκουγε και ένιωθε το παιδί μου μέσα στο σπίτι από την μεριά της μαμάς προς τον μπαμπά.
Όταν άρχισα να βλέπω πως και εγώ φερόμουνα άσχημα στην μαμά μπροστά στο παιδί ένιωσα έντονα την ανάγκη να το προστατεύσω και παραδόθηκα, έπαψα να απαντώ στις προκλήσεις, στα άσχημα λόγια και τις απειλές, απλά παραδόθηκα. Ποτέ αυτού του είδους η ψυχολογική βία δεν ασκήθηκε απ’ ευθείας στο παιδί, ούτε κανενός άλλου είδους βία, απλά άρχισε η απαξίωση και η ασχήμια να μεταφέρεται έμμεσα και στο κοριτσάκι μας...και αυτό δεν το άντεχα.
Ρωτούσα την γυναίκα μου «τι σου φταίει;» και μου απαντούσε «εσύ μου φταις;», εγώ είχα γίνει για εκείνη ένα βάρος, ένας άγνωστος, μετά από μια δεκαετία μαζί...εγώ ήμουν αυτός που έφταιγε....για όλα.

Επειδή σίγουρα θα περάσει από το μυαλό του καθενός, ότι είχα γκόμενα και το είχε καταλάβει η γυναίκα μου γι ‘αυτό μου φερόταν έτσι, θέλω απλά να πω πως δεν είχα ποτέ εξωσυζυγική σχέση...και ακόμη και τώρα που γράφω ετούτες εδώ τις σκέψεις μου εξακολουθώ να είμαι μόνος.

Το να χωρίσω ήταν το δυσκολότερο πράγμα που έκανα ποτέ στην ζωή μου.
Το χειρότερο είναι η έλλειψη του παιδιού, το χαμόγελο της, τα αστεία μας σε καθημερινή βάση, η αγάπη στα μάτια της κόρης μου κάθε φορά που την έβαζα για ύπνο για τον πατέρα της...αυτόν που κατά άλλους δεν έχει μαγικά φίλτρα, άλλα έχει κι αυτός καρδιά.

Μετά από το χωρισμό πρέπει να ξανά εφεύρεις τα πάντα, αλλά συνήθως βλέπεις μόνο τα ερείπια και το κενό.
Μπαίνεις σε έναν κυκεώνα αρνητικών σκέψεων που δεν οδηγούνται από την λογική, αλλά από το συναίσθημα. Δυο αντικρουόμενα συναισθήματα το ένα της απόλυτης θλίψης και το άλλο μια διαφαινόμενη αισιοδοξία καθώς μια μέρα περνά και έρχεται η επόμενη.

Ελπίζω πως με τον καιρό θα ξανά αποκτήσω τον αυτοσεβασμό μου, θα πάψω να κατηγορώ τον εαυτό μου και θα δω με μεγαλύτερη αισιοδοξία το μέλλον. Ήδη τα πρώτα αποτελέσματα της απόφασης μου έχουν αρχίσει και γίνονται εμφανή, οι τσακωμοί με την πρώην γυναίκα μου σταμάτησαν και η κορούλα μου είναι ευτυχισμένη όταν περνάμε έστω και λίγο άλλα ποιοτικό χρόνο μαζί.
Νοίκιασα ένα σπίτι, μικρό άλλα έχει και δεύτερο δωμάτιο που το έφτιαξα για την εκείνη.
Κοιμήθηκε και στο σπίτι μου δυο βράδια, περάσαμε τα πρωινά μας γελώντας και παίζοντας και για πρώτη φορά ένιωσα ότι έχω πολλά και αξιόλογα πράγματα να δείξω στο παιδί μου, μια άλλη οπτική χωρίς ψυχαναγκασμούς και υπερβολές, μια βόλτα στο πάρκο χέρι, χέρι ακούγοντας το θρόϊσμα των φύλλων...όμορφα και απλά Αυτό με κάνει για πρώτη φορά ύστερα από καιρό να σκέφτομαι και να ελπίζω ότι τα πράγματα θα πάνε καλά...για όλους.

Τι θα κάνω σε τούτο το Ιστολόγιο;

Θα προσπαθήσω με άρθρα και πληροφορίες να βοηθήσω κι άλλους σαν κι εμένα, με όποιον τρόπο μπορώ, να τους βοηθήσω να αποφύγουν τα δικά μου λάθη, είτε είναι ακόμη παντρεμένοι είτε χωρισμένοι.

Άλλά πάνω από όλα θα γράφω γι ‘αυτά που αισθάνομαι κάθε μέρα που περνά και θα μιλάω για μένα και την κόρη μου... σε αυτή τη νέα ζωή.

- ΑΥΤΟ ΤΟ BLOG ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΝΩ:

Στην Κόρη μου :)

Και σε όλους τους μπαμπάδες και τα παιδιά τους.