36 Μέρες μετά...

Το σαββατοκύριακο πέρασε και μια καινούργια βδομάδα ξεκίνησε.
Σήμερα δεν μπορούσα να ξυπνήσω με τίποτα και το πρωί πριν φύγω για δουλειά ένιωθα διαλυμένος, λες να σημαίνει κάτι αυτό; Μήπως έχω πάθει μια ψιλοκαταθλιψούλα.
Τι να κάνω; Άλλος μου λέει βγες έξω, άλλος, βρες γκόμενα, άλλος πήγαινε ταξίδι...
Και λογικά όλοι μου κάνουν την ερώτηση, «μα καλά εσύ δεν λες ότι τα πράγματα ήταν άσχημα και για αυτό έφυγες;» Μακάρι σε ένα χωρισμό τα πράγματα να ήταν τόσο απλά. Οι άνθρωποι είναι ζώα της συνήθειας, μόνο αυτή την παράμετρο να πάρει κανείς, αμέσως καταλαβαίνει τι παθαίνει κάποιος που έρχεται αντιμέτωπος με ένα βουνό από νέες συνήθειες. Νέο σπίτι, νέα ωράρια, νέα δρομολόγια, νέοι γείτονες...όταν ήμουν παντρεμένος όλα αυτά ήταν πολύ συγκεκριμένα, παρόλο που η σχέση με την γυναίκα μου εξελίχθηκε άσχημα, όλες αυτές οι συνήθειες ήταν ένα ασφαλές λιμάνι, με κάναν να νιώθω καλά.
Μετά αυτόματα κάνω την σκέψη και λέω, ωχ! Αρχίσαν οι ωραιοποιήσεις! (κλασικό πρόβλημα πρόσφατα χωρισμένου).
Γενικός παρουσιάζω συμπτώματα θύελλας στο κρανίο, και μέσα σε αυτή τη θύελλα πρέπει να είμαι υπεύθυνος στη δουλειά, υπεύθυνος με το παιδί και να δείχνω και στους άλλους ότι είμαι καλά...χάχαχα (το γέλιο του τρελού).
Παρατήρησα δε, ψάχνοντας στο Internet, ότι σε αυτή τη μπανανία που ζούμε δεν υπάρχει ούτε μία ομάδα υποστήριξης χωρισμένων πατεράδων, τουλάχιστον θα έβλεπα αν αυτά που εγώ νιώθω τα νιώθουν και άλλοι...