Γάμος & Ζευγάρι

|
Τα ζευγάρια , που αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο διαζυγίου, έχουν μια διαταραγμένη σχέση στην επικοινωνία και την αλληλεπίδραση και ο γάμος τους παρουσιάζει σημάδια δυσλειτουργίας και ανισορροπίας.
Τα φαινόμενα αυτά είναι ανησυχητικά, γιατί ο γάμος, εκτός από την σοβαρή συμβολή του στην ομαλή ανάπτυξη των παιδιών, ειδικά στα πρώτα χρόνια της ζωής τους, προσφέρει πολλές ευκαιρίες τόσο για ατομική ανάπτυξη και ευχαρίστηση όσο και δημιουργική κοινωνική ζωή.

Η έννοια της επικοινωνιακής, μεταξύ των συζύγων, σχέσης, δεν περιλαμβάνει μόνο την λεκτική επικοινωνία, τον γλωσσικό δηλαδή κώδικα, αλλά και κάθε εξωλεκτική ανταλλαγή μηνυμάτων, την στάση και την κίνηση του σώματος, το βλέμμα κλπ., που συνθέτουν με ακρίβεια το επίπεδο και την ποιότητα της συναισθηματικής σχέσης.

Αυτό όμως, που ιδιαίτερα εντοπίζεται στις μελέτες, είναι η αντίληψη του ζευγαριού πάνω στην επικοινωνία, ο τρόπος δηλαδή, που ο κάθε σύντροφος, με βάση τις προσωπικές του απόψεις, στάσεις ή πεποιθήσεις ερμηνεύει και αντιλαμβάνεται την συμπεριφορά του άλλου, εξάγει συμπεράσματα και βιώνει τα ανάλογα συναισθήματα, καταφεύγοντας, πολλές φορές και με μεγάλη ευκολία, σε εκλογικευμένες και υποθετικά αντικειμενικές διαπιστώσεις.

Ομως, τις περισσότερες φορές, πρόκειται για καθαρά υποκειμενικές απόψεις, που αφορούν την προσωπική και μόνο οπτική των πραγμάτων.

Επειδή η αξία του βιώματος υπερτερεί σε σχέση με τις θεωρίες, θα αναφέρουμε εδώ την κλινική εμπειρία της οικογενειακής θεραπείας που επιβεβαιώνει τα παραπάνω πορίσματα και αναφέρει τα βασικά σημεία μιας δυσλειτουργικής συζυγικής σχέσης:

* Η αποφυγή ανάληψης προσωπικής ευθύνης, αν δηλαδή ο ένας σύντροφος επιρρίπτει συνεχώς την ευθύνη στον άλλο, αποφεύγοντας να δει την συμβολή του και την προσωπική συμμετοχή του στην κατάσταση.

* Έλλειψη αυτογνωσίας. Είναι καλύτερα να συνειδητοποιούμε ποιοι είμαστε, να αποδεχόμαστε αλλά και να συζητάμε τις δυσκολίες μας, την μονόπλευρη οπτική μας, τις αντιφάσεις μας, χωρίς ενοχές και αυτοεπικρίσεις. Μια τέτοια συμπεριφορά βοηθά πάρα πολύ στην λειτουργική εξομάλυνση των σχέσεων και στην αποκατάστασή τους.

* Ο επανακαθορισμός των ρόλων και ειδικά του ανδρικού προτύπου. Σήμερα είναι ιδιαίτερα πιεστική η αναζήτηση, της σύγχρονης ανδρικής ταυτότητας, ενός νέου ανδρικού ρόλου και ο επανακαθορισμός του , με διαφορετικά κριτήρια.
Παράδειγμα ο παρατηρούμενος στερεοτυπικός εγκλωβισμός των ανδρών, που υποδεικνύει την αποφυγή έκφρασης των συναισθημάτων ή την αποδοχή των αδυναμιών του.

* Η είσοδος και η εμπλοκή του πατέρα στον παραδοσιακό και κυρίαρχο χώρο της γυναίκας, τις ενδοοικογενειακές σχέσεις και την ανατροφή των παιδιών.

* Η έλλειψη προσαρμοστικότητας στις ατομικές και οικογενειακές αλλαγές, όπως είναι η απόκτηση παιδιών, μια απόφαση αμετάκλητη και καθοριστική στη ζωή των γονέων, η σχολική ζωή των παιδιών, η ενηλικίωση και αποχώρησή τους από το σπίτι- (η γνωστή «άδεια φωλιά»-), η συνταξιοδότηση των συντρόφων κλπ.

* Η προτεραιότητα σε όλα τα οικογενειακά ζητήματα πλην της διαπροσωπικής σχέσης, αποτέλεσμα της σύγχρονης παιδοκεντρικής αντίληψης για την οικογένεια.

* Η έλλειψη διαλόγου και διαχείρισης του θυμού και των συγκρούσεων.

* Η κατανόηση των εμπειριών του άλλου, πώς δηλαδή βιώνει αυτός προσωπικά και οπωσδήποτε διαφορετικά από τους άλλους, το κάθε περιστατικό .

Το παντρεμένο ζευγάρι θα διατηρήσει μια σχέση ικανοποιητική και λειτουργική, μια σχέση διάρκειας, αν εστιασθεί σε αυτήν και όχι στον νομικό θεσμό του γάμου.
Η αμοιβαία ικανοποιητική σχέση απαιτεί από το ζευγάρι συνεχή εγρήγορση και φροντίδα, σκέψη και προσαρμοστικότητα, ευθύνη και διαθεσιμότητα και περισσότερο από όλα, να «μπαίνεις στη θέση του άλλου» για να μπορέσεις να αντιληφθείς τα πράγματα μέσα από την δική του οπτική.

Μια τέτοια αντίληψη, βοηθά τον διάλογο και την καλύτερη συναισθηματική προσέγγιση μεταξύ των συντρόφων.

Πηγή: Μαρία Λασσιθιωτάκη - Ψυχολόγος
Url: http://www.selftherapy.gr

θυματοποίηση στις σχέσεις

|
Το δίδυμο «θύτης-θύμα» δεν αφορά μόνο τη σωματική και ψυχολογική κακοποίηση, όπως την ορίζει και την τιμωρεί ο νόμος. Αντίθετα έχει ένα ευρύ πεδίο εφαρμογής και αφορά κάθε στενή σχέση, διαπροσωπική ή επαγγελματική, με έκδηλα σημάδια εξάρτησης.
Δυστυχώς, η πιο περιφρονημένη αγάπη είναι η αγάπη του εαυτού. Αυτόν τον βάζουμε τελευταίο, τον έχουμε σίγουρο, μας ανήκει, κανείς δεν θα μας τον πάρει. Ετσι νομίζουμε; Και όμως. Τον χάνουμε τον εαυτό μας. Στην προσπάθεια να μην χάσουμε τους άλλους, τον παραχωρούμε για κάποια ανταλλάγματα, υποκύπτουμε σε μια μορφή δωροδοκίας. Χάνουμε τον εαυτό μας μόνο και μόνο για να είμαστε με κάποιον.

Οι περισσότεροι από μας, έχουν δοκιμάσει αυτή την ήπια μορφή της θυματοποίησης, σε κάποιες μεγάλες ή μικρές χρονικές περιόδους της ζωής μας. Δε αφορά άλλους αλλά σχεδόν όλους μας. Με αυτή την οπτική, ότι αφορά όλους εμάς, θα μπορούσε να θεωρηθεί συνηθισμένο και άρα φυσιολογικό. Μάλλον δεν είναι έτσι. Αν και πολλές από τις συχνές συμπεριφορές ή κοινωνικές αντιλήψεις κατατάσσονται στο συνηθισμένο τελικά είναι πολύ δυσάρεστες, δεν δείχνουν να υπόσχονται γαλήνη και πληρότητα, όσο κι αν είναι κοινωνικά αποδεκτές.

Θύτης και θύμα, με αυτή την ευρύτερη έννοια, ποιος επιβάλλει σε ποιόν την εξουσία, είναι συνδεμένοι με την επιθετικότητα του θύτη και το έλλειμμα αυτοεκτίμησης του θύματος.

Κεντρικά μοτίβα του θύτη

Παροχή διευκολύνσεων, λύσεων, προστασίας αλλά και κατάχρηση εξουσίας και ελέγχου. Οι θύτες είναι άτομα κυριαρχικά και αδιάλλακτα, αδιάφορα για τα συναισθήματα των άλλων, δε σέβονται την ελευθερία τους, έχουν άκαμπτα όρια , επιβάλλουν χωρίς δεύτερη κουβέντα ό,τι θέλουν ή θεωρούν σωστό, όπως αυτοί νομίζουν και όποτε.

Κεντρικά μοτίβα του θύματος

Ανθρωποι αδύναμοι, υποτακτικοί, φοβισμένοι, γίνονται παθητικοί επειδή πιστεύουν ότι δεν θα τα καταφέρουν στη ζωή χωρίς τον θύτη τους, συνήθως θαυμάζουν απεριόριστα κάποιες, πιθανά και φαντασιακές, ικανότητές του, απολαμβάνουν την προστασία του και ισχυρίζονται ότι βιώνουν συναισθηματικό κενό χωρίς αυτόν.

Συμβιωτική σχέση


Κυριαρχείται από τον ψυχαναγκασμό της επανάληψης και αναπτύσσεται ανάμεσα σε άτομα τραυματισμένα από τις εμπειρίες της ζωής, με αμοιβαία και παράλογα διαπλεκόμενα συμφέροντα: ο θύτης «απαγορεύει» την έξοδο από τον κύκλο, χρησιμοποιώντας διάφορα τεχνάσματα, από την άσκηση πίεσης και την απειλή μέχρι την δωροδοκία, την εξαγορά, την μετάνοια και τις υποσχέσεις ότι θα σταματήσει την αφόρητη πίεση.
Ο ψυχαναγκασμός της επανάληψης είναι επίσης μέρος της ψυχολογίας του θύτη και του θύματος στην αλλαγή των ρόλων: ο θύτης θα προσφέρει τον εαυτό του ως θύμα, προκειμένου να μη σταματήσει ο κύκλος της εξουσίας-καταπίεσης, να αρχίσει πάλι από την αρχή και το θύμα, θα απολαύσει για λίγο τη γεύση της εξουσίας, θα ξαναμπεί στην προσδοκία ότι αυτή τη φορά τα πράγματα θα είναι διαφορετικά.

Χωρίς όρους και όρια

Ο θύτης έχει άκαμπτα όρια. Στο όνομα του κύρους και της υπεροχής του, θα φορέσει βαριές πανοπλίες, συναισθηματικά αδιαπέραστες, για να χωρέσει τα δικά του πληγωμένα συναισθήματα, μέχρι να αναγκάσει το άλλο μέρος να γίνει τόσο ανεκτικό, να καταφύγει δηλαδή στην θέση του θύματος για να μπορέσει να τον πλησιάσει και να τον κερδίσει.
Ο θύτης δεν διαπραγματεύεται ποτέ τί θέλει και τί όχι, ενώ το θύμα, στην προσπάθειά του να προσαρμοσθεί για να μην τον χάσει γίνεται όλο και πιο ελαστικό, μέχρι να χάσει εντελώς την αυτοπεποίθησή του.
Ελαστικά όρια σημαίνει ότι ένα άτομο αδυνατεί να εμπνεύσει κύρος και « πετραδάκι πετραδάκι» θα κατεδαφίσει την αυτοεκτίμησή του , θα μάθει να ανέχεται όλο και περισσότερο, όλο και περισσότερους.

Το θύμα έχει πάντα προσδοκίες αλλαγής ακόμη κι όταν ο κύκλος επαναλαμβάνεται ανόθευτος για χρόνια, πάντα ελπίζει, προβάλλει ως επιχείρημα την αγάπη, ηθικοποιεί τη συμπεριφορά του, με τον ισχυρισμό ότι ανέχεται για χάρη της οικογένειας, ισχυρίζεται ότι ο θύτης του κατά βάθος είναι καλός άνθρωπος ή ότι έχει απόλυτη ανάγκη να εργασθεί, αν πρόκειται για εργασιακή σχέση.

Η συνεξάρτηση είναι ασφαλώς μια πιο εύκολη κατάσταση από την ανεξαρτησία.Υπόσχεται διευκολύνσεις, ενέργεια και σταθερότητα. Οχι όμως χωρίς ανταλλάγματα.Το θύμα δεν προδίδεται από τον θύτη, ουσιαστικά προδίδει τον εαυτό του, επειδή ταυτίζεται με την ισχύ του θύτη, δανείζεται και θαυμάζει την δύναμη ή τον πλούτο του, υποστηρίζει τα συμφέροντά του, τον δικαιολογεί απίστευτα είτε γιατί θέλει κάτι να κερδίσει- να γίνει αποδεκτός για παράδειγμα- σκέφτεται πάντα με σκοπιμότητες και τελικά καταλήγει να ανέχεται δίχως όρους, στο όνομα της προστασίας που του υπόσχεται ο θύτης του.

Το μόνο που χρειάζεται η θυματοποίηση είναι «έξοδος», χωρίς περιττές ηθικές και παραπλανητικές ερμηνείες, την πίστη ότι «μπορώ να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου», ένα διαφορετικό αυτοπροσδιορισμό, με ασφάλεια και αξιοπρέπεια, χάνοντας τις διευκολύνσεις, την δύναμη ακόμα και τον πλούτο. Η έξοδος σημαίνει ελευθερία από τέτοιες αιματηρές εξαγορές αλλά και κόπο για αυτονομία και αυτοδιάθεση.


Πηγή: Μαρία Λασσιθιωτάκη - Ψυχολόγος
Url: http://www.selftherapy.gr

148 Μέρες μετά...

|
Διέκοψα για μερικούς μήνες γιατί μου ήταν τρομερά δύσκολο να εκφράσω τα αισθήματα μου, προτίμησα να τα κρατάω μέσα μου.

Το κοριτσάκι μου μεγαλώνει, έκλεισε πριν μερικές μέρες τα 5 και εγώ ήμουν "καλεσμένος" στο πάρτι των γενεθλίων της. Αυτό δεν άλλαξε, ούτως η άλλως τα τελευταία χρόνια ζούσα στο σπίτι μου και ένιωθα σαν απρόσκλητος επισκέπτης, σαν παράσιτο.

Η Γυναίκα μου τώρα βλέπει ψυχολόγο, προσπαθεί να καταλάβει τι έφταιξε, βέβαια η αυτογνωσία είναι δύσκολο πράγμα. Για να την αποκτήσει κάποιος χρειάζεται να ρίξει μια γερή σφαλιάρα στον εγωισμό του και δεν την θεωρώ ικανή για κάτι τέτοιο.

Η μικρή μεγαλώνει και οι ερωτήσεις πυκνώνουν, "Γιατί δεν μένεις μαζί μας μπαμπά; να είμαστε πάλι μια οικογένεια;", η ανάγκη του παιδιού να βρίσκεται με μένα όλο και μεγαλώνει, όταν με βλέπει δεν θέλει με τίποτα να φύγω...να την αφήσω.
Αυτό ίσως θα έπρεπε να με κάνει να νιώθω καλά, αλλά δυστυχώς έχει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα...με κάνει να νιώθω χάλια...γιατί ούτε εγώ θέλω να φύγω, ούτε εμένα μου αρέσει που αναγκάζομαι να την αφήσω.

Τι να της πω και τι να της εξηγήσω...ότι το τεράστιο εγώ της μητέρας της κατέστρεψε το ζευγάρι; ότι η καθημερινή απαξίωση που βίωνα όλα αυτά τα χρόνια είναι κάτι που δεν αντέχω να ξαναζήσω; τι να τις πω; ....... δεν της τα λέω αυτά, τα κρατάω μέσα μου, κάποτε ίσως από μόνη της καταλάβει και να μην καταλάβει δεν πειράζει.

Όταν έρχεται το Σαββάτο και κάνουμε πράγματα μαζί, στο μυαλό μου έρχονται όμορφες εικόνες από την εποχή που η μητέρα της και εγώ ακόμα ήμασταν πραγματικό ζευγάρι, που πηγαίναμε βόλτες με το παιδί μας και παρά την κούραση που είχαμε σαν γονείς, περνούσαμε όμορφα. Δεν ξέρω αν εκείνη σκέφτεται κάτι τέτοιο, ούτε αν της λείπει εκείνη η περίοδος, ξέρω ότι εγώ νιώθω το κενό.

Με ενοχλεί που από πατέρας και σύζυγος έγινα πατέρας/επισκέπτης και εργένης...μερικές φορές η μικρή μου δείχνει πράγματα στο σπίτι της σαν καινούργια, γιατί το παιδί ήδη έχει αρχίσει και ξεχνάει ότι μέχρι πριν μερικούς μήνες ήμουν κι εγώ μαζί της εκεί...ξεχνάει και δεν φταίει εκείνη, είναι λογικό να συμβαίνει κάτι τέτοιο...απλά η πίκρα μου είναι αφάνταστη.

Μια μέρα με ρώτησε η εν διαστάσει σύζυγος μου αν θυμάμαι πως τα μεσημεριανά τραπέζια του Σαββάτου.
Της απάντησα ότι τα τελευταία 2 χρόνια στο τραπέζι υπήρχε μια μόνιμη ένταση από την μεριά της, εγώ και η μικρή κάναμε τις πλακίτσες μας, όπως κάναμε κάθε Σάββατο μια και για μένα ήταν και η μοναδική μέρα που μπορούσα να φάω με την οικογένεια μου, αλλά εκείνη ήταν μονίμως με κάτι θυμωμένη, κάτι την ενοχλούσε, σίγουρα όμως δεν ήταν και ότι καλύτερο να είμαστε εγώ και η μικρή χαρούμενοι και εκείνη μέσα στην ένταση. Η απάντηση μου δεν της άρεσε, μου είπε ότι εγώ της δημιουργούσα την ένταση, όταν την ρώτησα γιατί μου είπε," δεν ξέρω".

Είμαι ένας ευαίσθητος και συνθηματικός άνθρωπος και η γυναίκα μου διαρκώς με κατηγορεί ότι εγώ ήμουν μονίμως σε ένταση κι ότι της προξενούσα ένταση κι ότι εγώ φταίω που εκείνη ήταν μονίμως σε ένταση!?!?

ΔΗΛΑΔΗ ΤΗΣ ΕΝΤΑΣΗΣ ΤΟ ΚΑΓΚΕΛΟ :)

Όμως κάθισα και το σκέφτηκα, αν δυο άνθρωποι, ο ένας λογικός κι ο άλλος συναισθηματικός μπουν σε έναν χώρο που υπάρχει διάχυτη ένταση, ποιος θα επηρεαστεί ποιο πολύ; η απάντηση είναι αυτονόητη και με αυτό το παράδειγμα προσπάθησα να της εξηγήσω ότι ακόμα κι αν εγώ φαινόταν ότι έχω ένταση αυτό είχε προκληθεί επειδή αντί να γυρίσω από την δουλειά μου και να ακούσω μια καλή κουβέντα ή έστω μια γλυκιά ματιά...έμπαινα μέσα, έτρωγα μόνος μου και βρισκόμουν αντιμέτωπος με μια αδιαφορία, σαν να ήμουν ανεπιθύμητος...αυτό σίγουρα μου δημιουργούσε ένταση αλλά δεν την προκαλούσα εγώ!!!

Τέλος πάντων, πρέπει να παραδεχτώ ότι είμαι λίγο καλύτερα από ότι ήμουν πριν δυο μήνες, απόψε θα βγω με τους φίλους μου...να περάσω λίγο καλά...και χωρίς ΕΝΤΑΣΗ!

Το να αγαπάς κάποιον με αναλαμπές είναι το εύκολο...
Το να αγαπάς διαρκώς κάποιον που σε αγαπάει με αναλαμπές... είναι μαρτύριο.

63 Μέρες μετά...

|


Κλείνοντας δυο μήνες από τότε που μένω μόνος αρχίζω και συνειδητοποιώ μερικά πράγματα.
Καταρχήν, όσο και να λέω και όσο να κουβεντιάζω αυτό που μου συμβαίνει κανείς δεν μπορεί πραγματικά να καταλάβει τι είναι να αφήνεις πίσω σου μια ολόκληρη ζωή που κόπιασες για να δημιουργήσεις.
Ακόμη κι εκείνοι που μπορούν να με καταλάβουν ο καθένας έχει βιώσει και έχει αντιδράσει διαφορετικά σε αυτόν τον πόνο.

Γνωρίζοντας ότι αν κάποια μικρά πράγματα είχαν αλλάξει στην συμπεριφορά της πρώην γυναίκας μου προς εμένα αλλά και γενικότερα στο πως λειτουργεί στη ζωή της μετά τον ερχομό της κόρης μας, εκεί είναι που με πνίγει το άδικο.

Μετά από όλες τις προσπάθειες μου να της δώσω να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία παίζει το ζευγάρι, η επικοινωνία τους αλλά και η σχέση που διατηρούν μεταξύ τους εκτός του παιδιού, το μόνο που κατάφερα είναι να μου πει πως αφού δεν τα πήγαινα καλά μαζί της ας έβρισκα γκόμενα!
Και σκέφτομαι, μα εγώ δεν ήθελα ποτέ κάποια άλλη, απλά ήθελα πίσω την γυναίκα που παντρεύτηκα...τόσο δύσκολο ακούγεται αυτό;

Δεν ξέρω...τι να πω, μπορεί όντως όταν κάποιος περπατήσει σε κείνο τον δρόμο να μην μπορεί να ξαναγυρίσει.

Δηλαδή, πόσο δύσκολο είναι να βάλεις τον εαυτό σου να θυμηθεί ότι για κάποιο λόγο είσαι με αυτόν τον άνθρωπο, δεν σε ανάγκασε κανείς να το κάνεις! Κάποτε, αυτός ο άνθρωπος, ήταν ένα ασφαλές και όμορφο λιμάνι για σένα , εκεί πήγαινες και ηρεμούσες, θαύμαζες και χαιρόσουν αυτά που είχε να σου προσφέρει....ξαφνικά, από το πουθενά, το λιμάνι έγινε για σένα μια ανάμνηση;...δεν σου έκοψε ποτέ να σκεφτείς ότι άμα πάψεις να χώνεσαι στην ασφαλή και ήρεμη αγκαλιά του κάποια στιγμή δεν θα ξέρεις πως να γυρίσεις σε αυτό;

Βαθιά θλίψη, για την ζωή που θα μπορούσα να ‘χω αν λιγάκι είχε κάνει μια προσπάθεια να με ακούσει, να ακούσει τις απελπισμένες μου κραυγές όταν κλαίγοντας της έλεγα «μην τα φτάνεις στα άκρα τα πράγματα, σκέψου τις συνέπειες...θα χαθούν όλα από τον θυμό και τον άκρατο εγωισμό...» ,τίποτα....γνωστή κατάληξη του εκάστοτε επεισοδίου ήταν, «εσύ με κάνεις έτσι, άχρηστε, ηλίθιε δεν καταλαβαίνεις τίποτα....»
Τώρα, αφού πήρα την απόφαση να αλλάξω την ζωή μας, μου κάνει και κήρυγμα όποτε με βλέπει....χάχα, τι ειρωνεία θεέ μου.

Βεβαίως κάνει τα αδύνατα, δυνατά για να μου δείξει ότι δεν με είχε και δεν με έχει ανάγκη...δηλαδή τα πράγματα καταντήσαν – και αυτό είναι το γελοίο του θέματος – από ένα ζευγαράκι που αγαπηθήκαμε, που περάσαμε όμορφες στιγμές μαζί, που φτιάξαμε ένα σπίτι και που γεννήσαμε ένα πανέμορφο παιδί, να υπάρχει αναμεσά μας ένας ατελείωτος ανταγωνισμός; μια απέχθεια; κακία; Πίκρα...

Τι στο διάολο!...

αφού εμείς οι δυο πριν από λίγα χρόνια δεν μπορούσαμε να ζήσουμε ο ένας χωρίς τον άλλο...τώρα πρέπει για να πονέσουμε ο ένας τον άλλο να του δείχνουμε και πόσο καλά περνάμε χωρίς αυτόν;
Ωραία κατάληξη...αυτό θα πει, πολιτισμός, ωριμότητα, αγάπη....και όποιος πει «άνθρωποι είμαστε φίλε μου...δεν είμαστε τέλειοι», μαλάκας θα’ ναι, γιατί άμα είναι να ‘μαστε τέτοιου είδους άνθρωποι καλύτερα να ήμασταν ζώα.

Κρίμα...μόνο αυτό σκέφτομαι μετά από δύο μήνες, κρίμα για την χαμένη μας ζωή....γιατί συνειδητοποιώ ότι θα πρέπει να περάσει πολύς καιρός ακόμα μέχρι γίνουμε κι εγώ κι εκείνη, ξανά άνθρωποι.

58 Μέρες μετά...

|
Δύσκολη εποχή για χωρισμένους.

Περίοδος γεμάτη με χαρούμενες εικόνες απ’το παρελθόν.

12 χρόνια είναι πολλά χρόνια.

Σήμερα για ακόμη μια φορά άκουσα πάλι λόγια, λόγια, λόγια ...αυτό απέμεινε μετά από όλα αυτά τα χρόνια....λέξεις που εξατμίζονται όταν έρχονται σε επαφή με το κρύο που έχει παγώσει την καρδιά μου.

Καληνύχτα αγαπημένο μου κοριτσάκι.
Ο Μπαμπάς

44 Μέρες μετά...

|
Αυτό που με κάνει και αισθάνομαι τις μεγαλύτερες τύψεις είναι το γεγονός ότι φεύγοντας, νιώθω πως άφησα την μονάκριβη κόρη μου έρμαιο στον ψυχαναγκασμό της μάνας της. Όχι πως είναι η μοναδική μάνα που με τις υπερβολές και της ακατέργαστες επιλογές της καταπιέζει το παιδί της...αλλά εγώ με αυτήν έκανα παιδί.
Βλέπεις εγώ ως ενήλικας είχα επιλογή, την επιλογή του να απαλλαχτώ από αυτό που με πίεζε, εκείνη όμως δεν έχει αυτή την επιλογή.

Το μόνο αντίβαρο σε αυτό τον ψυχαναγκασμό το είχε όταν ήμουν εγώ εκεί...τώρα που έφυγα...σκατά κι απόσκατα.

Η μόνη μου ελπίδα είναι τα σαββατοκύριακα, να της δίνω μια πιο απλή εικόνα της ζωής, με απλούς κατανοητούς κανόνες, χωρίς καταπίεση, να της δείχνω μια άλλη οπτική γωνία...μόνο αυτό μου έμεινε.

Ξέρω ότι η μάνα της την λατρεύει, δεν γίνεται πιεστική εσκεμμένα...αλλά γίνεται.
Φοβάμαι πώς κάποτε θα με ρωτήσει, «γιατί έφυγες και μ’ άφησες ρε πατέρα;, τι με έφερες σε τούτο τον κόσμο και μετά έφυγες;»...ελπίζω έως τότε να έχω βρει τι να απαντήσω....και σε εκείνη...και σε μένα.

Δεν έφυγα αγάπη μου εδώ είμαι...σ’αγαπώ.
Ο Μπαμπάς.

43 Μέρες μετά...

|

Σήμερα μου έλειψε πολύ και η μικρή και η γυναίκα μου, πήγα σε ένα μέρος με φίλους που πήγαινα συχνά με τις γυναίκες μου.
Εκεί είναι ένα μέρος όπου πάνε πολλές οικογένειες, μπαμπάδες με τις μαμάδες και το παιδί τους, στεναχωρήθηκα που τώρα πια δεν το έχω αυτό εγώ, μου ήρθαν διάφορες εικόνες στο μυαλό...

Και μου προκάλεσαν άγχος και στεναχώρια.

Κάτι άλλο που σκεφτόμουνα σήμερα είναι τι θα γίνει σε λίγο καιρό που θα αρχίσω να συνηθίζω χωρίς εκείνες, από την μια πλευρά χαίρομαι γιατί θα σημαίνει ότι αρχίζω να μπορώ να ζω με την απόφαση μου, με την καινούργια μου ζωή από την άλλη φοβάμαι μήπως αυτό με κάνει αδιάφορο ως προς το παιδί μου...
και δυστυχώς αυτό προσθέτει άλλον ένα φόβο στην μακριά λίστα.

Καληνύχτα αγγελούδι μου θα σε δω αύριο
Ο Μπαμπάς