Κλείνοντας δυο μήνες από τότε που μένω μόνος αρχίζω και συνειδητοποιώ μερικά πράγματα.
Καταρχήν, όσο και να λέω και όσο να κουβεντιάζω αυτό που μου συμβαίνει κανείς δεν μπορεί πραγματικά να καταλάβει τι είναι να αφήνεις πίσω σου μια ολόκληρη ζωή που κόπιασες για να δημιουργήσεις.
Ακόμη κι εκείνοι που μπορούν να με καταλάβουν ο καθένας έχει βιώσει και έχει αντιδράσει διαφορετικά σε αυτόν τον πόνο.
Γνωρίζοντας ότι αν κάποια μικρά πράγματα είχαν αλλάξει στην συμπεριφορά της πρώην γυναίκας μου προς εμένα αλλά και γενικότερα στο πως λειτουργεί στη ζωή της μετά τον ερχομό της κόρης μας, εκεί είναι που με πνίγει το άδικο.
Μετά από όλες τις προσπάθειες μου να της δώσω να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία παίζει το ζευγάρι, η επικοινωνία τους αλλά και η σχέση που διατηρούν μεταξύ τους εκτός του παιδιού, το μόνο που κατάφερα είναι να μου πει πως αφού δεν τα πήγαινα καλά μαζί της ας έβρισκα γκόμενα!
Και σκέφτομαι, μα εγώ δεν ήθελα ποτέ κάποια άλλη, απλά ήθελα πίσω την γυναίκα που παντρεύτηκα...τόσο δύσκολο ακούγεται αυτό;
Δεν ξέρω...τι να πω, μπορεί όντως όταν κάποιος περπατήσει σε κείνο τον δρόμο να μην μπορεί να ξαναγυρίσει.
Δηλαδή, πόσο δύσκολο είναι να βάλεις τον εαυτό σου να θυμηθεί ότι για κάποιο λόγο είσαι με αυτόν τον άνθρωπο, δεν σε ανάγκασε κανείς να το κάνεις! Κάποτε, αυτός ο άνθρωπος, ήταν ένα ασφαλές και όμορφο λιμάνι για σένα , εκεί πήγαινες και ηρεμούσες, θαύμαζες και χαιρόσουν αυτά που είχε να σου προσφέρει....ξαφνικά, από το πουθενά, το λιμάνι έγινε για σένα μια ανάμνηση;...δεν σου έκοψε ποτέ να σκεφτείς ότι άμα πάψεις να χώνεσαι στην ασφαλή και ήρεμη αγκαλιά του κάποια στιγμή δεν θα ξέρεις πως να γυρίσεις σε αυτό;
Βαθιά θλίψη, για την ζωή που θα μπορούσα να ‘χω αν λιγάκι είχε κάνει μια προσπάθεια να με ακούσει, να ακούσει τις απελπισμένες μου κραυγές όταν κλαίγοντας της έλεγα «μην τα φτάνεις στα άκρα τα πράγματα, σκέψου τις συνέπειες...θα χαθούν όλα από τον θυμό και τον άκρατο εγωισμό...» ,τίποτα....γνωστή κατάληξη του εκάστοτε επεισοδίου ήταν, «εσύ με κάνεις έτσι, άχρηστε, ηλίθιε δεν καταλαβαίνεις τίποτα....»
Τώρα, αφού πήρα την απόφαση να αλλάξω την ζωή μας, μου κάνει και κήρυγμα όποτε με βλέπει....χάχα, τι ειρωνεία θεέ μου.
Βεβαίως κάνει τα αδύνατα, δυνατά για να μου δείξει ότι δεν με είχε και δεν με έχει ανάγκη...δηλαδή τα πράγματα καταντήσαν – και αυτό είναι το γελοίο του θέματος – από ένα ζευγαράκι που αγαπηθήκαμε, που περάσαμε όμορφες στιγμές μαζί, που φτιάξαμε ένα σπίτι και που γεννήσαμε ένα πανέμορφο παιδί, να υπάρχει αναμεσά μας ένας ατελείωτος ανταγωνισμός; μια απέχθεια; κακία; Πίκρα...
Τι στο διάολο!...
αφού εμείς οι δυο πριν από λίγα χρόνια δεν μπορούσαμε να ζήσουμε ο ένας χωρίς τον άλλο...τώρα πρέπει για να πονέσουμε ο ένας τον άλλο να του δείχνουμε και πόσο καλά περνάμε χωρίς αυτόν;
Ωραία κατάληξη...αυτό θα πει, πολιτισμός, ωριμότητα, αγάπη....και όποιος πει «άνθρωποι είμαστε φίλε μου...δεν είμαστε τέλειοι», μαλάκας θα’ ναι, γιατί άμα είναι να ‘μαστε τέτοιου είδους άνθρωποι καλύτερα να ήμασταν ζώα.
Κρίμα...μόνο αυτό σκέφτομαι μετά από δύο μήνες, κρίμα για την χαμένη μας ζωή....γιατί συνειδητοποιώ ότι θα πρέπει να περάσει πολύς καιρός ακόμα μέχρι γίνουμε κι εγώ κι εκείνη, ξανά άνθρωποι.
Αναρτήσεις
