Αυτό που με κάνει και αισθάνομαι τις μεγαλύτερες τύψεις είναι το γεγονός ότι φεύγοντας, νιώθω πως άφησα την μονάκριβη κόρη μου έρμαιο στον ψυχαναγκασμό της μάνας της. Όχι πως είναι η μοναδική μάνα που με τις υπερβολές και της ακατέργαστες επιλογές της καταπιέζει το παιδί της...αλλά εγώ με αυτήν έκανα παιδί.
Βλέπεις εγώ ως ενήλικας είχα επιλογή, την επιλογή του να απαλλαχτώ από αυτό που με πίεζε, εκείνη όμως δεν έχει αυτή την επιλογή.
Το μόνο αντίβαρο σε αυτό τον ψυχαναγκασμό το είχε όταν ήμουν εγώ εκεί...τώρα που έφυγα...σκατά κι απόσκατα.
Η μόνη μου ελπίδα είναι τα σαββατοκύριακα, να της δίνω μια πιο απλή εικόνα της ζωής, με απλούς κατανοητούς κανόνες, χωρίς καταπίεση, να της δείχνω μια άλλη οπτική γωνία...μόνο αυτό μου έμεινε.
Ξέρω ότι η μάνα της την λατρεύει, δεν γίνεται πιεστική εσκεμμένα...αλλά γίνεται.
Φοβάμαι πώς κάποτε θα με ρωτήσει, «γιατί έφυγες και μ’ άφησες ρε πατέρα;, τι με έφερες σε τούτο τον κόσμο και μετά έφυγες;»...ελπίζω έως τότε να έχω βρει τι να απαντήσω....και σε εκείνη...και σε μένα.
Δεν έφυγα αγάπη μου εδώ είμαι...σ’αγαπώ.
Ο Μπαμπάς.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου