33 Μέρες μετά...

Σήμερα ήμουν χάλια όλη τη μέρα, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ στη δουλειά, είχα νεύρα και γενικά μία ασχήμια.
Γύρισα στο σπίτι και κάθισα στον καναπέ. Προσπάθησα απεγνωσμένα να βάλω τις σκέψεις στο μυαλό μου σε μια τάξη...αλλά που τέτοια τύχη. Μετά μίλησα με την μικρή στο τηλέφωνο και έφτιαξε κάπως η διάθεση μου. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι με αυτήν τη συναισθηματική ανακατωσούρα δεν μπορώ να διαχειριστώ σωστά το χρόνο μου και έτσι οι δουλειές μαζεύονται.
Σε αυτή τη δύσκολη μέρα διαπίστωσα πως κανένα πρόβλημα δικό σου, όσο μεγάλο κι αν είναι, δεν μπορεί κανείς να το δει σαν δικό του και να καταλάβει τι πραγματικά περνάς.
Θα κλείσω τα μάτια μου κι απόψε με την ελπίδα ότι αύριο θα είναι μια καλύτερη μέρα.

Καληνύχτα χαρά μου, όνειρα γλυκά
Ο Μπαμπάς

Υ.Γ: Και αυτός ο πα.....ρας που τράκαρε το παρκαρισμένο μου αυτοκίνητο...να του..........ασ’ το καλύτερα, τι φταίει κι αυτός που γεννήθηκε έτσι....