148 Μέρες μετά...

Διέκοψα για μερικούς μήνες γιατί μου ήταν τρομερά δύσκολο να εκφράσω τα αισθήματα μου, προτίμησα να τα κρατάω μέσα μου.

Το κοριτσάκι μου μεγαλώνει, έκλεισε πριν μερικές μέρες τα 5 και εγώ ήμουν "καλεσμένος" στο πάρτι των γενεθλίων της. Αυτό δεν άλλαξε, ούτως η άλλως τα τελευταία χρόνια ζούσα στο σπίτι μου και ένιωθα σαν απρόσκλητος επισκέπτης, σαν παράσιτο.

Η Γυναίκα μου τώρα βλέπει ψυχολόγο, προσπαθεί να καταλάβει τι έφταιξε, βέβαια η αυτογνωσία είναι δύσκολο πράγμα. Για να την αποκτήσει κάποιος χρειάζεται να ρίξει μια γερή σφαλιάρα στον εγωισμό του και δεν την θεωρώ ικανή για κάτι τέτοιο.

Η μικρή μεγαλώνει και οι ερωτήσεις πυκνώνουν, "Γιατί δεν μένεις μαζί μας μπαμπά; να είμαστε πάλι μια οικογένεια;", η ανάγκη του παιδιού να βρίσκεται με μένα όλο και μεγαλώνει, όταν με βλέπει δεν θέλει με τίποτα να φύγω...να την αφήσω.
Αυτό ίσως θα έπρεπε να με κάνει να νιώθω καλά, αλλά δυστυχώς έχει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα...με κάνει να νιώθω χάλια...γιατί ούτε εγώ θέλω να φύγω, ούτε εμένα μου αρέσει που αναγκάζομαι να την αφήσω.

Τι να της πω και τι να της εξηγήσω...ότι το τεράστιο εγώ της μητέρας της κατέστρεψε το ζευγάρι; ότι η καθημερινή απαξίωση που βίωνα όλα αυτά τα χρόνια είναι κάτι που δεν αντέχω να ξαναζήσω; τι να τις πω; ....... δεν της τα λέω αυτά, τα κρατάω μέσα μου, κάποτε ίσως από μόνη της καταλάβει και να μην καταλάβει δεν πειράζει.

Όταν έρχεται το Σαββάτο και κάνουμε πράγματα μαζί, στο μυαλό μου έρχονται όμορφες εικόνες από την εποχή που η μητέρα της και εγώ ακόμα ήμασταν πραγματικό ζευγάρι, που πηγαίναμε βόλτες με το παιδί μας και παρά την κούραση που είχαμε σαν γονείς, περνούσαμε όμορφα. Δεν ξέρω αν εκείνη σκέφτεται κάτι τέτοιο, ούτε αν της λείπει εκείνη η περίοδος, ξέρω ότι εγώ νιώθω το κενό.

Με ενοχλεί που από πατέρας και σύζυγος έγινα πατέρας/επισκέπτης και εργένης...μερικές φορές η μικρή μου δείχνει πράγματα στο σπίτι της σαν καινούργια, γιατί το παιδί ήδη έχει αρχίσει και ξεχνάει ότι μέχρι πριν μερικούς μήνες ήμουν κι εγώ μαζί της εκεί...ξεχνάει και δεν φταίει εκείνη, είναι λογικό να συμβαίνει κάτι τέτοιο...απλά η πίκρα μου είναι αφάνταστη.

Μια μέρα με ρώτησε η εν διαστάσει σύζυγος μου αν θυμάμαι πως τα μεσημεριανά τραπέζια του Σαββάτου.
Της απάντησα ότι τα τελευταία 2 χρόνια στο τραπέζι υπήρχε μια μόνιμη ένταση από την μεριά της, εγώ και η μικρή κάναμε τις πλακίτσες μας, όπως κάναμε κάθε Σάββατο μια και για μένα ήταν και η μοναδική μέρα που μπορούσα να φάω με την οικογένεια μου, αλλά εκείνη ήταν μονίμως με κάτι θυμωμένη, κάτι την ενοχλούσε, σίγουρα όμως δεν ήταν και ότι καλύτερο να είμαστε εγώ και η μικρή χαρούμενοι και εκείνη μέσα στην ένταση. Η απάντηση μου δεν της άρεσε, μου είπε ότι εγώ της δημιουργούσα την ένταση, όταν την ρώτησα γιατί μου είπε," δεν ξέρω".

Είμαι ένας ευαίσθητος και συνθηματικός άνθρωπος και η γυναίκα μου διαρκώς με κατηγορεί ότι εγώ ήμουν μονίμως σε ένταση κι ότι της προξενούσα ένταση κι ότι εγώ φταίω που εκείνη ήταν μονίμως σε ένταση!?!?

ΔΗΛΑΔΗ ΤΗΣ ΕΝΤΑΣΗΣ ΤΟ ΚΑΓΚΕΛΟ :)

Όμως κάθισα και το σκέφτηκα, αν δυο άνθρωποι, ο ένας λογικός κι ο άλλος συναισθηματικός μπουν σε έναν χώρο που υπάρχει διάχυτη ένταση, ποιος θα επηρεαστεί ποιο πολύ; η απάντηση είναι αυτονόητη και με αυτό το παράδειγμα προσπάθησα να της εξηγήσω ότι ακόμα κι αν εγώ φαινόταν ότι έχω ένταση αυτό είχε προκληθεί επειδή αντί να γυρίσω από την δουλειά μου και να ακούσω μια καλή κουβέντα ή έστω μια γλυκιά ματιά...έμπαινα μέσα, έτρωγα μόνος μου και βρισκόμουν αντιμέτωπος με μια αδιαφορία, σαν να ήμουν ανεπιθύμητος...αυτό σίγουρα μου δημιουργούσε ένταση αλλά δεν την προκαλούσα εγώ!!!

Τέλος πάντων, πρέπει να παραδεχτώ ότι είμαι λίγο καλύτερα από ότι ήμουν πριν δυο μήνες, απόψε θα βγω με τους φίλους μου...να περάσω λίγο καλά...και χωρίς ΕΝΤΑΣΗ!

Το να αγαπάς κάποιον με αναλαμπές είναι το εύκολο...
Το να αγαπάς διαρκώς κάποιον που σε αγαπάει με αναλαμπές... είναι μαρτύριο.